OVERDAAD

'Waar ik echt van baal is dat ik al mijn foto's van dit jaar kwijt ben,' hoorde ik laatst een jonge vrouw zeggen, die haar mobieltje kwijt was geraakt. 'Wel 1500!'

Overdaad schaadt. Als ze dertig jaar eerder was geboren, zou deze vrouw over dezelfde periode zo'n 48 foto's hebben gehad, twee rolletjes van 24. Had ze een gemiddelde liefde voor foto's, dan zouden die afdrukken dertig jaar later nog wel ergens in een doos liggen. Bij een bovengemiddelde aandacht zou ze die destijds in een album hebben geplakt en ook dat zou nu nog te traceren zijn geweest. Maar anno 2016 hebben we onze computers, harde schijven en mobieltjes dermate volgepropt met foto's, dat we de waarde ervan niet meer kunnen inschatten.

Overdaad ontneemt je het besef van het feitelijke belang van iets. Zoals in het geval van de foto's bij deze vrouw. De zaak in kwestie is zo alom vertegenwoordigd in je leven, dat je je niet kunt voorstellen dat hij wegvalt. Een beetje zoals de aanwezigheid van je ouders. Bij films en muziek is het al niet anders: vroeger kocht je een enkele eenheid, nu heb je via ITunes en Netflix letterlijk alles meteen tot je beschikking. Welk kind kijkt op zijn verjaardag nog in verwondering naar de gekregen dvd-doos van The Lion King? Dat is een verarming in onze maatschappij.

Overdaad schaadt. Dat verklaart ook het mislukte leven van Elvis Presley, Michael Jackson, Whitney Houston, Amy Winehouse en diverse voetbalgoden die ik niet bij naam kan noemen. Die hadden alles voor handen: dure auto's, exclusieve huizen, vrouwen, mannen, drank en pillen. Alles in die fatale volgorde. Ry Cooder heeft een liedje dat heet: The very thing that makes you rich makes you poor.

Wat enkele generaties terug nog het voorrecht was van de rijken (denk aan het klassenverschil aan boord van de Titanic), is nu als een democratische saus uitgegoten over een groot deel van de westerse bevolking. Reizen is daar ook een voorbeeld van. Zij die nu in hun kindertijd al met hun ouders afreizen naar de VS, Australië, Dubai, Rio en ga zo maar door, hebben in hun volwassen leven een andere planeet nodig om nog verwonderd te raken. Als ze daar nog toe in staat zijn. Want zeg nou zelf: hebben welvaart en het internet dat niet de nek omgedraaid? Verwondering.