ODE AAN DE ZELFSTANDIGE
Ik ben altijd meteen alert als iemand een hommage brengt aan anderen. Bijvoorbeeld aan hen die een eigen zaak hebben opgebouwd, de man en vrouw die onopgemerkt lange uren maken voor jou en mij. Ook voor eigen gewin, ongetwijfeld, maar hart voor de zaak hebben is écht onontbeerlijk, wil je als zelfstandige behaald succes kunnen continueren. Ik tikte een oude cd van Marc Cohn op de kop en daarop staat het nummer Rest for the Weary en dat gaat precies hierover. Cohn eert z’n ouders die een eigen zaak hadden, met weinig vrije tijd, hard werkten en bij de kerstboom in slaap vielen.
Als het zuiver is begint het niet met het idee geld te verdienen, maar met een ambitie en een passie. Niet Ik vertrek, omdat je hier iets wilt ontlopen, maar omdat je daar kansen ziet, kansen waarvoor je bereid bent offers te brengen. Er moet namelijk jaren hard gewerkt worden voordat je bedrijf uit de verf komt en voordat je een begrip wordt voor een klantenkring.
Mijn vader had een boerderij waarvoor alles werd weggecijferd. De verzorging van het vee loodste hem rond de klok, elke dag opnieuw. Hopend op voorspoed en tegenspoed proberen uit te sluiten. Een gevangene in een kleine wereld was hij, samen met z’n vrouw. En ook zijn kinderen konden op het bedrijf de mouwen opstropen. Van werken gaat niemand dood, was zijn motto.
Je ziet vandaag veel mensen die aan de rat race willen ontsnappen. Hun leven meer inhoud willen geven dan decennialang een baan in dienstverband uitdienen. Maar net als het idee piano of gitaar te gaan spelen vergt deze stap veel voorbereiding, discipline en uithoudingsvermogen. En je bent niet de eerste. Er zijn kapers op de kust. Jij bent niet de enige met een kapperszaak, een bouwbedrijf of een B&B.
Twee grote, nieuwe ontwikkelingen sinds mijn vader op z’n bedrijf stond te ploeteren en beide slecht nieuws. Het internet brengt jou, maar ook al je concurrenten bij de potentiële klant aan huis en loyaliteit is bij veel mensen verdwenen. Dat laatste is als zevenblad in je tuin; het raakt iedereen. Ik stond onlangs bij mijn kapper en hij zei dat hij alleen nog maar op afspraak werkte. Ik ging naar een ander waar ik inmiddels alweer twee keer ben geweest. Toch wil ik terug naar hem; hij is een zelfstandige, die andere onderdeel van een keten. Ik heb die loyaliteit nog. Maar ja, ik koop ook nog cd’s.
Laatst bracht ik een week door in een zeer professioneel gerunde B&B in het buitenland. Dat is zeven dagen per week hard werken en de dienstbaarheid die klanten eisen slurpt je hele dag op. Ook vormen slijtagekosten aan inrichting en gebruiksvoorwerpen een aanzienlijke factor. De mediterrane zon die je klanten lokt, verbleekt ook de kussens in je stoelen.
Berekeningen die mensen maken als ze de grote stap wagen en zelfstandig aan de slag gaan, keren terug als bedrijfsbeëindiging zich aandient. Geen makkelijke weg van begin tot eind. Ja, ik neem mijn petje af voor de zelfstandige, voor de moed die hij heeft als hij aan de lange route begint, de kracht die hij gaandeweg ergens uit put om door te gaan en de wijsheid die hij verwerft als het einde van de weg nadert.
Wat zingt Marc Cohn zijn ouders toe? One day there is love for the lonely. One day they walk in the sun. One day rest for the weary ones.
