LOVE ME TINDER

Kimberley is 28 en zit op Tinder. Ze heeft twee relaties achter de rug en na een jaartje wat freewheelen is ze wel weer toe aan iets romantisch. Kimberley is geen onknappe vrouw. Zeker op de foto’s op haar profiel ziet ze er goed uit. Ze kan dan ook niet klagen over een gebrek aan belangstelling. Ze grossiert in 06-nummers en houdt al append een vijftal heren aan de praat en aan het lijntje.

Kimberley heeft graag aandacht en het beeldscherm van haar telefoon is heilig. Het is geen domme meid; voordat ze op een app reageert, checkt ze eerst de voorgeschiedenis van die persoon. Ze wil zich niet vergissen. Dat zou zomaar kunnen. Er vallen per dag namelijk een vijftigtal berichtjes binnen. Ze heeft geregeld een date. Etentje, terrasje, dat soort werk. Ook daar blijven aanbidders haar bereiken.

Kimberley jokt soms. ‘Moet je daar niet op reageren?’ vraagt de man tegenover haar, als er weer een ‘ping’ klinkt. ‘Nee, dat is een vriendin.’ Ze zet het geluid van haar telefoon uit.

Jammer, Nico, dat je het alleen vanuit het vrouwelijke perspectief bekijkt, hoor ik een lezeres zeggen. Oké, dan switchen we nu.

Coen tindert er ook op los. Hij is eigenlijk nog erger, want hij deelt foto’s van dames die op zijn digitale avances ingaan met z’n maten. Ik hoef geen dialoog toe te voegen, neem ik aan, over het soort reacties die dat teweegbrengt. Coen heeft meer haast en werkt per maand een hele agenda af. Als een wanhopige werkzoekende vergroot hij z’n zoekgebied en rijdt stad en land af. Hij heeft soms twee dates op één dag. Dat kan, dat hebben Nick en Simon ook. Hij blijft fanatiek, om na enige tijd tindermoe de handdoek in de ring te gooien en het vrijgezellenleven maar weer te omarmen.

Pfff! Vermoeiend. Keuzestress heb je kennelijk niet alleen in de winkel, waar 35 soorten kaas je liggen aan te staren. Ik bel dan altijd even naar huis. Ik kom er alleen ook niet uit. En dat gaat alleen maar om kaas.

Het lijkt me zonder research plausibel te stellen dat in vroegere jaren mensen hun partner dicht bij huis vonden. Nu ligt de hele wereld voor je open, met al z’n verlokkingen. Wat gaat er om in het hoofd van Kimberley en Coen? Moet de vonk of klik er na drie dates al zijn? Gaan ze te veel nadenken en proberen ze in de appjes van de andere belangstellenden tussen de regels te lezen? Gaan ze op papier plussen en minnen om tot de beste keuze te komen? Ik weet het niet.

Ik was laatst in een hotel en daar hing zo’n fraai bord met levenswijsheden in het Engels. Daar stond dit op: If you are looking for the love of your life, stop. They will be waiting for you when you start doing things you love. Mooi stukje theorie, maar niemand kan je helpen als je leven in een impasse zit.

Het lange wachten. Ik leef met hen mee, met Kimberley en Coen. Het is geen toeval dat ik hierover schrijf. Ik ontmoette mijn vrouw pas op m’n vijfentwintigste. Daarvoor liep ik jaren zonder al te veel enthousiasme horecagelegenheden af. Saturday night fever is voor de John Travolta’s van deze wereld, niet voor Nico de Beer. Als er in die tijd Tinder was geweest, was ik daar ook opgedoken. Zeker weten! De songtekst van de hit Looking for the right one van Stephen Bishop was me op het lijf geschreven:

Somewhere in this lonesome city is the woman for me, but would I wait another lifetime just to keep on looking for the right one?

Put moed uit mijn woorden, beste Kimberley en Coen, op een dag tref je de ware.