KERSTDINER VOOR DAKLOZEN MET KNIPOOG NAAR VERLEDEN
De man straalt passie uit en overtuiging. Ik heb het over Vittorio Desikan (Teheran, 1966), woonachtig in Tilburg. Desikan gebruikt zijn vele talenten om zonder winstbejag zelfvoldoening te vinden en een brug te slaan tussen z’n vroegere thuisland Iran en Nederland. Voor de aankomende Kerstdagen gaat hij in z’n woonplaats een kerstdiner organiseren voor daklozen.
Desikan praat net zo makkelijk over zijn veelbewogen levensweg als jij en ik over een vakantie. In 1991 kwam hij in Amsterdam aan, na een lange tocht die hij begon als illegaal vluchteling over de bergen van de Iraanse grensstreek. Hij stond alleen in onze hoofdstad, met het voornemen om door te reizen naar de VS. Hij bleef echter hier en kwam in Tilburg terecht, waar de school die hem Nederlands leerde hem ook een baan aanbood.
In zijn stad is Desikan voor velen een bekend gezicht. Op zonnige dagen staat hij met z’n ijskraam Perzisch ijs te verkopen bij de draaibrug aan de Piushaven. Deze tijdrovende bezigheid ziet Vittorio niet als werk, maar als een mooie gelegenheid om ‘met elkaar in gesprek te raken, ongeacht achtergrond, religie en ras’. Vijfentwintig Perzische tapijtjes liggen klaar om op neer te vlijen. Een sociale ontmoetingsplaats, noemt de man uit Teheran het. Via z’n Facebookpagina weet hij op zomerse dagen veel stadsgenoten op de fiets te krijgen voor een ritje naar de Piushaven.
Naast z’n baan aan ROC Tilburg heeft Vittorio een grote passie: koken. Wat kleinschalig begon – aan huis Perzische maaltijden bereiden voor een kleine klantenkring – groeide uit tot een drukke agenda, met catering bij mensen aan huis. Ook vaart hij in de zomermaanden enkele keren uit en verzorgt hij een diner aan boord tijdens een tocht over het Wilhelminakanaal. Het Perzisch ijs bij de Draaibrug is een succesvolle aanvulling.
Maar het verhaal van Vittorio Desikan gaat niet zomaar over een horecaman. Toen het einde van de Iraaks-Iraanse Oorlog zich aankondigde in 1988, ging hij met enkele kameraden buiten Teheran op zoek naar massagraven. Tot hun afgrijzen hebben ze er twee ontdekt en gefotografeerd. Een jaar later werd het te heet onder z’n voeten en moest hij als landverrader vluchten. In Nederland wijzigde hij z’n naam, bevreesd als hij was voor verdere vervolging. Desikan – afkomstig uit een gezin met zeven kinderen, waarvan er een in Zweden woont en een in de VS – heeft het contact met Iran nooit verloren. Het is een man die erin gelooft met kleine stappen grote doelen te kunnen bereiken. Hij verwijst naar de Muren van Vriendelijkheid, een hulpproject voor kansarmen in Iran. In het oog springende muren worden beschilderd en van kapstokken voorzien. Iedereen is uitgenodigd om datgene wat hij kan missen eraan te hangen. De tekst op de muren zegt alles: ‘Laat hier achter wat je niet nodig hebt of neem hier waar je behoefte aan hebt.’ Deze liefdadigheid is o.a. bedoeld voor drugsverslaafden, van wie er in Iran zo’n twee miljoen rondlopen.
Desikan herinnert zich de zwervers die hem als eersten in ons land begroetten. Aan hen wil hij z’n kerstdiner voor daklozen opdragen, ‘als een symbolisch gebaar aan de mensen die mij bijstonden en welkom heetten in 1991.’
Vittorio Desikan is mijn collega en wij werken elke dag samen. Ik interviewde hem in het OLC van onze school, af en toe onderbroken door een leerling met een vraag. ‘In een land waar ik zo veel heb gekregen, wil ik graag iets teruggeven.’ Het is dat ik hem ken en hem onder deze omstandigheden spreek, anders zou ik denken dat ik een diplomaat tegenover me had.
