NOORWEGEN: EEN GOED GEOLIED LAND
Toen ik in 2017 met veel enthousiasme Noorwegen ontdekte, zei ik tegen mezelf: ‘Ik ga voor de rest van mijn leven elk jaar naar Noorwegen.’ Dat is een gevaarlijke gedachte. Dodi Al-Fayed zei iets soortgelijks over Lady Diana: ‘Ik wil de rest van mijn leven met haar doorbrengen.’ En dat deed hij ook!
Er is iets met eerste levenservaringen dat een leven lang meegaat. Je stapt ergens zonder verwachtingen op af en hebt een toptijd. Een menselijke gedachte is dan: ‘Let’s do it again!’ Zeker als je Nico de Beer heet. Na Alesund vlieg ik in 2018 naar Stavanger, zuidelijker gelegen en druk vanwege de olie-industrie en het toerisme. Er zijn grote toeristische trekpleisters in de omgeving, zoals de Prejkestolen, een 600 meter hoge rots die uitkijkt over de Lysefjorden en die veel bezoekers trekt.
Over de bijna lege asfaltwegen rijd ik door een zeer rustgevend landschap met veel bergen en een goed geordende leefomgeving voor mensen. De perfecte plek om mijn geest te resetten na een jaar van deelname aan onze maatschappij. Niets in het leven is echter een exacte kopie van een eerdere belevenis. In Stavanger en omgeving is het drukker. Ik moet meer tijd doorbrengen op volle wegen en ik rijd diverse malen verkeerd, wat enige afbreuk doet aan mijn Noorwegengevoel.
Net als het jaar ervoor ben ik onder de indruk van de gestructureerde samenleving. Zo mag je in Stavanger – net als op veel plaatsen elders in het land – niet parkeren langs de weg. Het stadsbeeld wordt dus niet verstoord door honderden geparkeerde auto’s. Op bepaalde plekken mag je 15 minuten staan, op parkeerplaatsen maximaal drie uur. Verder zijn er parkeergarages waar je verplicht gebruik van moet maken. Dat kost me dus €100,- extra, denk ik als het maximale bedrag van 200 kronen per dag vermeld zie staan. Als ik mijn huurauto ophaal, ontdek ik echter dat het bedrijf een open parkeerplaats heeft. Daar zet ik hem de hele week gratis neer. Ik ben een early riser en zit praktisch iedere ochtend al om zeven uur achter het stuur, met een countryzender aan. Ik heb inmiddels meer ruimte in mijn hoofd en zelfs een regel uit een countrysong kan me in gedachten meevoeren: When is the last time you did something for the first time.
Wat opnieuw mijn bewondering kan wegslepen is de manier waarop de Noren hun grotendeels onherbergzaam land tot een menselijke habitat hebben weten te creëren. Negenhonderd tunnels – variërend in lengte van enkele honderden meters tot 2,4 kilometer – door gebergte en aan de kust onder water, bespoedigen de doorstroom in het land. Nu ben ik best op wat plaatsen geweest in de wereld, maar bij het zien van een rotonde op 139 meter diepte onder het zeeniveau, die je vanuit Stavanger de keuze geeft naar het eiland Karmoy of naar Haugesund te gaan, denk ik toch: dat is werkelijk knap bedacht en uitgevoerd. Chapeau, Noren!
Er vallen me een paar dingen op aan de Noren. Ze zijn als volk knapper dan Nederlanders, ze gaan beter gekleed en er is beduidend minder zwaarlijvigheid. De mensen die ik spreek, zijn aardig en behulpzaam. Ze zijn van de regeltjes, de Noren. In het verkeer valt de voetganger de eer te beurt van een koe in India. Al sta je maar nabij een zebrapad op je telefoon te kijken, dan stoppen automobilisten al voor je. Ze houden zich aan de snelheid en in tunnels is het ontzag voor veiligheid groot.
Stavanger is de bakermat van de Noorse olie-industrie. Het museum in de stad gewijd aan deze zeer winstgevende industrie is indrukwekkend. De rotonde onder water is kinderspel vergeleken met de waaghalzerij die de Noren op volle zee uitvoeren.
Ik sluit een mooie week af, met voor het land uitzonderlijk goed weer. Ik heb 1700 zorgeloze kilometer langs meren, bergen en boerderijen gecruised, met Amerikaanse countrymuziek uit de speakers. Het topgevoel van de eerdere editie heb ik echter net niet gehaald. Een mens moet in ieder geval eerlijk zijn tegen zichzelf.
