EEN VROUW NAAR MIJN HART

Laatst heb ik nog eens intensief naar haar muziek geluisterd en toen kon ik me herinneren dat ik er vroeger gelukkig van werd. Ik heb het over de Amerikaanse singer songwriter Carole King. Jaren heb ik haar gevolgd en al haar werk gekocht. Easy listening, melodieus met ijzersterke, wijze teksten. Geen dood gearrangeerde songs met orkesten, maar vaak simpel met alleen piano of akoestisch. King beleefde artistiek haar hoogtepunt in 1971 met het tweede album Tapestry. Een enorme hit wereldwijd, met liedjes die honderden keren werden gecoverd: You’ve got a friend en You make me feel like a natural woman.

King (New York, 1942) zingt over berusting en ‘coming to terms with life’ (=het leven accepteren). En dat doet ze goed. Als een mens luistert naar liedjes als Ambrosia, Ferguson Road, The first day of August en I’d like to know you better, dan heeft hij vast geen therapeut meer nodig. (Some folks are forever movin', some folks gotta be still. Don't let it get you - there's joy in either, so do what you will.)

De vrouw heeft iets ontwapends. In 1983 had ik het voorrecht haar live te zien in Carré. Je kent de verwachtingsvolle minuten net voordat een artiest opkomt. Als een verlegen meisje betrad ze het podium en speelde in haar eentje een drietal nummers op de piano, voordat haar begeleidingsband verscheen.

King, geboren in Brooklyn als Carol Klein, plakt een ‘e‘ achter haar voornaam, verandert haar achternaam en stapt onbevangen met haar demo’s binnen bij Atlantic Records. (‘Someone is gonna get hurt, why not me,' zegt ze daarover.) Samen met haar man Gerry Goffin krijgt ze voet aan de grond als een songwritersduo, waar zelfs Lennon en McCartney jaloers op waren. Na een reeks hits voor anderen te hebben geschreven, begint ze een solocarrière. Als een wijze moeder pent ze haar levensfilosofieën neer, ofschoon ze die in haar persoonlijke leven niet kan verwezenlijken. Op haar achttiende wordt ze moeder. ‘Ik was een kind dat een kind kreeg’, zei ze in 2012 in het programma A conversation with Carole King in de JFK Library in Boston. Haar moederschap zag ze evenwel als haar redding. Aan huis gebonden zijn met uiteindelijk drie dochters hield haar weg van alle verleidingen van de popscene van die tijd.

King heeft prima albums gemaakt die tijdloze muziek bevatten met teksten die recht uit het hart komen. Ze is betrokken bij wat er in de wereld gebeurt. King zingt het hartverscheurende Seeing Red, een ode aan de Native Americans. Ze verlaat het drukke New York en brengt het grootste deel van haar leven door in de natuurrijke staat Idaho. King leidt het leven van een artiest, in de studio albums opnemen en veel optreden. Haar naam is vervlochten met die van de popmuziek uit die tijd. James Taylor is haar muziekmaatje.

Met relaties heeft ze minder geluk. Haar eerste huwelijk loopt stuk en dan trouwt ze met een man die gewelddadig is en verslaafd. Ook in een derde huwelijk wordt ze verlaten. (‘Yes, I am going to wade in a cold Rocky stream and get a good head start on forgetting you') Toch is Carole King een alleszins milde en toegankelijke vrouw gebleven. Muziek blijft haar kindje en ze trekt zich niet terug uit het openbare leven. In 2016 geeft ze nog een concert in het Londense Hyde Park. King is vooral dankbaar voor de weg die ze heeft afgelegd. Daarbij noemt ze als eerste de relatie met haar kinderen. Carole King, een vrouw naar mijn hart.