DE VROUW VAN DE TOMTOM

Ik lig in bed met de vrouw van de TomTom. Ze is zacht en warm. Tamelijk jong nog en erg aangenaam gezelschap. Ze ruikt lekker. Ik streel haar. Praten doet ze niet veel.

Alleen dit: 'Vervolg uw weg.'

Ze laat het allemaal maar over zich heen komen, de vrouw van de TomTom. Mijn hand ligt op haar zij.

'Links aanhouden,' zegt de vrouw van de TomTom. Mijn hand buigt af naar de gewenste richting.

Emotieloos ondergaat ze mijn liefkozingen. Dan komt er schot in de zaak.

Oei! De zwaartekracht vertelt me dat ik nu boven op de vrouw van de TomTom lig. Ze houdt haar knieën gesloten. Zo komen er natuurlijk nooit kleine TomTommetjes. Ik leid haar aandacht af met lieve woordjes en ontgrendel haar fysieke geslotenheid. Aah, ze heeft me door.

'Keer om indien mogelijk,' spreekt de vrouw van de TomTom zakelijk. Ik negeer haar en blijf haar beminnen.

Dan geeft ze vrij baan: 'U nadert een tunnel; de verbinding kan verbroken worden.'

Er volgt een lange stilte. De vrouw van de TomTom is niet geprogrammeerd om te zuchten en te kreunen. Daar is over nagedacht in de fabriek. Anders zou ze zich op een hobbelige landweg ook op onaangename manier laten horen. Daar zit geen enkele bestuurder op te wachten. Zowaar, er komt licht aan het einde van de tunnel. Een extase. De vrouw van de TomTom meldt zich opnieuw.

‘U hebt uw bestemming bereikt,’ zegt ze heel klinisch.

‘Mijn bestemming?’ denk ik.

'Uw bestemming ligt aan uw linkerhand.'

Ik kijk naar links en zie twee kleine handdoekjes. Slimme vrouw, de vrouw van de TomTom.