THE LITTLE LINDBERGH LAW
‘We zeiden dat we jullie zouden laten gaan, maar heb je ooit van The Little Lindbergh Law gehoord?‘ vroeg crimineel Gregory Powell in de nacht van 9 maart 1963 bij een verlaten uienveld in Californië aan politieagent Ian Campbell.
‘Ja,’ antwoordde de man.
De agent werd ter plekke door Powell geëxecuteerd.
Campbell en zijn dienstmakker Karl Hettinger hadden Powell en een kompaan die avond in een auto in Hollywood staande gehouden voor een routinecontrole. Deze liep uit de hand toen Powell een pistool trok en de agenten ontwapende. Hij en zijn maat Jimmy Smith namen de agenten mee naar een uienveld in Bakersfield, even buiten Los Angeles. Het was nacht en Powell positioneerde de agenten bij een sloot. Daar sprak hij Campbell toe en schoot hem dood. Hettinger kon ternauwernood ontkomen.
Powell en Smith werden niet lang daarna opgepakt. De actie van Powell berustte op een misverstand. The Little Lindbergh Law verwees naar de kidnapping van Charles Lindbergh Jr. op 1 maart 1932. Deze peuter was de zoon van vliegenier Charles Lindbergh, die in 1927 als eerste de Atlantische Oceaan overvloog. Het kind werd levenloos teruggevonden. De genoemde wet werd opgesteld om dergelijke zaken in de toekomst te voorkomen: op ontvoering kwam de doodstraf te staan. Dit wist Powell zich te herinneren en dit gegeven bracht hem tot zijn daad. Wat hij echter niet wist was dat er een verdere bepaling was opgenomen: het gold alleen na het toebrengen van zware verwondingen of het doden van de ontvoerde. Als hij die nacht niet geschoten had, was hij er met een (korte) gevangenisstraf vanaf gekomen.
De manier waarop met agent Karl Hettinger, die de avond bij het uienveld overleefde, werd omgesprongen, zegt iets over de tijdgeest en wellicht de Amerikaanse moraal. Hettinger leefde verder met een kras op zijn ziel. Hij leed aan survivor’s guilt, een schuldcomplex. Binnen het politieteam kon hij niet meer functioneren. Hij moest door het stof door op andere politiebureaus agenten tekst en uitleg te geven waarom hij zijn wapen had afgegeven aan een crimineel. Feitelijk was het Campbell, die onder schot werd gehouden door Powell, die hem daartoe had opgeroepen. Hettinger had PTSS opgelopen, maar werd binnen de politiewereld met de rug aangekeken. Men vond hem medeschuldig. Later ging hij onverklaarbaar gedrag vertonen, waaronder het plegen van winkeldiefstal. Er kwam een ‘Hettinger Memorandum’, waarin politieagenten vermaand werden nooit hun wapens af te staan. Geen slachtofferhulp voor Karl Hettinger, dus!
Schrijver Joseph Wambaugh, zelf ooit een ervaren politieagent in dezelfde stad, schreef een imposant boek over deze zaak: The Onion Field. Een aangrijpend verhaal dat me altijd is bijgebleven. Het boek is verfilmd met een belangrijke rol voor James Woods als Powell, die in de rechtszaak die volgde, zichzelf verdedigde. Powell was een gewiekste crimineel, die het geluk aan zijn zijde had. Juist in de tijd van het proces werd in Californië de doodstraf tijdelijk opgeschort. Powell kreeg levenslang. Wambaugh vertelde later schaamteloos dat hij Hettinger gebruikt had en het verhaal bij hem tegen betaling had losgepeuterd. Hettinger verkeerde in geldproblemen.
Wat één niet te regisseren avond in uniform niet teweeg kan brengen. Ian Campbell liet vrouw en kinderen na en Karl Hettinger, ook vader van een gezin, heeft de gebeurtenis nooit écht los kunnen laten. Nabij de plek in Los Angeles waar alle ellende begon, is een plein naar Campbell vernoemd. Als er ‘iets’ in het nieuws is met politieagenten, dan moet ik altijd aan deze twee mannen denken. Campbell speelde doedelzak. De film The Onion Field eindigt met een beeld van de moeder van de gestorven agent, die op een jaarmarkt met een gepijnigd gezicht naar een doedelzakspeler staat te luisteren.
Toen Hettinger zijn collega hoorde huilen bij het uienveld voor diens dood, zei hij: ‘That's the onions. They make your eyes water.’
